Muzeum Książąt Lubomirskich

Wrocław
powierzchnia: 7200 m2
projekt: 2018
autorzy: Michał Duda, Patrycja Jędra, Kuba Woźniczka, Marta Wróblewska
Konkurs SARP

Rozwiązania formalne proponowane dla nowej siedziby Muzeum Książąt Lubomirskich stanowią połączenie dwóch — pozornie sprzecznych — postaw. Gmach w którym mieścić się będzie muzeum z jednej strony nawiązywać ma do staromiejskiego otoczenia, poprzez stosowanie tej samej logiki kształtowania formy. Z drugiej jednak — stanowić ma symboliczną antytezę najważniejszego sąsiada — dawnego klasztoru Szpitalników z Czerwoną Gwiazdą — obecnej siedziby Ossolineum, instytucji macierzystej Muzeum.
Zakład Narodowy im. Ossolińskich po przeniesieniu do Wrocławia został umiejscowiony w dawnym klasztorze, który ze względu na lokalizację na linii dawnych fortyfikacji i pierwotną, introwertyczną funkcję otrzymał formę niemal obronną — z wysokim, boniowanym cokołem, nawiązującym do dawnych murów miejskich. Tego rodzaju warowny „skarbiec” dóbr kultury narodowej uzupełniony zostanie o muzeum — obiekt służący popularyzacji kolekcji Książąt Lubomirskich i szeroko pojmowanego narodowego dziedzictwa. Ażurowa, otwarta struktura budynku komunikować ma otwartość instytucji — na widza, gościa, badacza, przechodnia — symbolicznie stapiając się z miejskim otoczeniem. W dzień — wciągając je do wnętrza, po zmroku — rozświetlając blaskiem bijącym witryn o charakterystycznym wykroju.
Rytm wertykalnych elementów elewacji i jej horyzontalny trójpodział — stanowiący parafrazę klasycznych układów okolicznych budynków, paleta szlachetnych materiałów i stonowana, acz wyrazista kolorystyka nawiązują do najważniejszych obiektów zlokalizowanych w otoczeniu – Gmachu Głównego Uniwersytetu Wrocławskiego z Kościołem Uniwersyteckim, Collegium
Antropologicum, klasztoru Urszulanek i Ossolineum. Dzięki ujednoliceniu rytmicznemu — ażurowe arkady i pełne „łuski” — elementy pochodzące z diametralnie różnego repertuaru form stylowych — spójnie współgrają z zabytkowym otoczeniem, nie tworząc historyzującej imitacji.
Na poziomie semantyki budynek muzeum jest ażurową szkatułą na prezentowane w nim precjoza. Lokalizacja obiektu wolnostojącego, posadowionego wśród zwartej zabudowy, przy skrzyżowaniu dwóch ważnych traktów Starego Miasta — osi pl. Uniwersyteckiego i ul. Szewskiej — bezpośrednio wpłynęła na ukształtowanie gmachu. Zdecydowano o równorzędnym traktowaniu wszystkich elewacji — nie wprowadzając rozróżnienia na fasadę i elewacje podrzędne. W związku z tym w tożsamy sposób potraktowane zostały wszystkie możliwe widoki i najścia perspektywiczne na gmach Muzeum..