Centrum Nauki
Podzamcze Chęcińskie, Woj. Świętokrzyskie
powierzchnia: 3500 m2
projekt: 2011
architekci: Kuba Woźniczka, Rafał Specylak
3 NAGRODA W KONKURSIE SARP
Zadaniem konkursowym było opracowanie szkicowego masterplanu dla obszaru w okolicy Dworu Starościńskiego w Podzamczu pod Chęcinami i koncepcyjnego projektu Centrum Nauki w bezpośrednim sąsiedztwie wspomnianego zabytkowego dworu. Obszar pod budowę Centrum Nauki został dokładnie wyznaczony obrysem w kształcie trapezu i znajduje się pomiędzy Dworem a rozległymi terenami zielonymi na wschód od niego. Na działce znajduje się kilka starych obiektów pofolwarcznych jednak ich stan techniczny jest bardzo zły. Sugeruje się ich rozbiórkę. W budynku dworu planuje się stworzenie centrum konferencyjnego.
O szczególnym charakterze miejsca stanowi przede wszystkim zabytkowy dwór. Jest on usytuowany na niewielkim wzniesieniu, dzięki czemu zyskuje walor swoistego dostojeństwa i w wyczuwalny sposób dominuje nad całą okolicą. Był to jeden z istotnych wyznaczników naszych działań projektowych. W szerszym kontekście, ważną cechą otoczenia są także obszary zieleni. Wprawdzie na południe od dworu znajdują się zabudowania dawnego PGR-u, ale od północy i od wschodu teren jest porośnięty rozległymi łąkami. Dodatkowym atutem działki jest widok na sylwetę zamku w Chęcinach. Opisana wyżej sytuacja bardzo mocno kojarzy się z przypadkiem skategoryzowanym wcześniej przez architektów z Kameleonlab jako sytuację “sielskiego landszaftu”. Jest to jeden z kilku typów sytuacji środowiskowych, w których projektanci stosują swoje strategie projektowe dostosowane do charakteru miejsca. Strategia przyjęta dla kategorii „sielskiego landszaftu” polega na ograniczeniu ingerencji w okolicę do niezbędnego minimum i nie konkurowaniu w żaden sposób z istniejącą architekturą – przynajmniej w sensie wizualnej dominacji w przestrzeni.
Po serii analiz i poszukiwań zaproponowano budynek który w zamyśle ma wizualnie „roztapiać” się wśród zielonych terenów i scalać się z terenem przyległym. Wykorzystując spadek terenu zaprojektowano budynek z zielonym dachem, który to dach łączy się płynnie z istniejącym terenem od strony zachodniej czyli od strony dworu. Takie założenie sprawia że budynek staje się kontynuacją parku / ogrodu na przedpolu dworu. Tektonika budynku “szatkuje” tę łąkę wprowadzając różne wysokości segmentów budynku, jednak cały dach jest zielony i dostępny dla użytkowników. Poszatkowanie płaszczyzny zielonego dachu i wyniesienie poszczególnych jego fragmentów pozwala na właściwe oświetlenie przestrzeni wystawowych wewnątrz obiektu. Jednocześnie przez swoja formę projektowany budynek niemal manifestuje swoją „nieinwazyjność” i „pokorny stosunek” do zabytkowego obiektu dworu.